Henk Scholte is nait meer. Zotterdag kreeg k t bericht dat e n dag eerder oet tied kommen was. t Bericht kwam nait haildaal verrazzend. Hai was zaik. t Ging al n zet nait goud mit hom. Mor k bin der toch kapot van. En as der aine is veur wèl k mien sloapende blog geern even wakker moak, din is Henk t wel. Dit is n persoonlek eerbetoon aan de ‘godfather van de Grunneger cultuur’.

In d’eerste ploatse was Henk n laive kerel. Hai was ook n bult aandere dingen, doar zel k t zo over hebben. Mor zien waarme persoonlekhaid vörmde de boases veur ales wat e dee. (Loavve dat nait vergeten: je kinnen nog zo pien­ter wezen, as je n lul binnen is dat apmoal niks weerd.) Henk het derveur zörgd dat ik t idee kreeg dat t wereldje van t Grunnegs veur mie openston. Nait el­ken­ain was zo in dat wereldje. Der waren ook mìnsen dij heur achter dichte deuren verscholen, onberiekboar en òfwezeg. Henk was aanwezeg. Zien deure en zien haart stonden aaltied open. As je hom appten of mailden, reageerde hai vot. Sums belde e spontoan – zo-as mìnsen van zien generoatsie dat doun. As aine mie zomor belt, denk k aaltied dat der wat mis is. Mor Henk wol gewoon even bieproaten. En din waren je gaauw n uurtje verder. Henk was gul. Hai gaf deur wat e wus en haar. k Heb n bult dingen van Henk kregen en meschain bin k zulfs vergeten om der n poar weerom te geven. Hai zel ze nait meer neudeg hebben.

Henk was n doe­zend­poot: schriever en muzikant, radiomoaker en verhoalenverteller, consulent en bougbeeld van t Grunnegs, gourmet en gourmand, thoes aan diskaant en aanderkaant grìns. Doe­zend­poot – dat kin ook betaiken: twaalf ambachten, dattien ongelukken. Mor zo was Henk nait. Hai was veulziedeg én kundeg. Verstand van ales haar e vanzulf nait, mor as hai t nait wus, kende hai aine dij t meschain aal wus. En as dij t ook nait wus, din konden je aaltied nog improviseren. Ook doar was Henk goud in. Hai het honderden uren op radio aan nkander proat. En ik heb der geern noar luusterd. Hai was der op elke Dag van de Grunneger Toal. Zien presentie en zien stem vulden elke zoal. As der n microfoon was, was hai wel in de buurt. Je huifden hom t toneel nait op te slepen. Mor hai was gain snakker. Veur t wereldje doar e in rondluip von k hom zulfs verboazend beschaaiden. Hai gaf aandern n zetje om deur te goan mit woar ze goud in waren – doar was hai din weer goud in.

Ik beschaauw de dood van Henk symbolisch as t ìnde van n tiedpaark, van n bluiperiode in de geschiedenis van t Grunnegs. Want de leste 50 joar zat t de toal op twij menaaiern mit. Aan d’aine kaan­de waren der nog voldounde moudertoalsprekers van t Grunnegs. Gounent kwammen derachter dat ze gain achterliek dialect pruiten, mor n toal doar je ook in schrieven kinnen, dij je zingen kinnen, doar je onderzuik noar doun kinnen. Grunnen haar n streektoalfunktionoares, n hoogleroar zulfs. Sunt pakweg 1980 is der zoveul muziek en literatuur in t Grunnegs verschenen as in gain aandere periode, ducht mie. Henk het deraan biedroagen deur zulf muziek te moaken en te schrieven, mor ook deur aandere kunstenoars aan te peerdjen en te steunen. Aan d’aandere kaande haren je eerst radio en televisie, loater ook internet en socioale media dij holpen mit t verspraaiden van de bliede bosschop. Ook dou k meer nait in Grunnen woonde en nait noar elk concert ging, kon k contact holden en mitkriegen wat der ge­beur­de. Henk zat op Facebook en Twitter. Hai het derveur zörgd dat ale cd’s van Törf op Spotify te stoan kwammen – ook in n (deur mie be­heer­de) òfspeullieste of Spotify mit hoast 3000 (!) nummers in t Grunnegs. k Wait nait houveul dervan ik zunder Henk nooit ontdekt haar.

Henk is overleden op zien viefenzestegste. Hoast pensioungerechtegde leeftied. Leeftied dat je t rus­te­ger aandoun maggen, t stokje deurgeven as je dat willen. Der binnen dingen doar je meschain nait meer aan begunnen as je 65 joar binnen. Dingen goan aans tegenswoordeg as in Henk zien jonge joaren, dat is zo. Meschain haar e n bouk schreven, was e nog n zetje deurgoan mit Twij Deun­tjes, haar nog n poar keer per joar optreden – mor t is de nije generoatsie dij kare nou trekken mout. t Haar mooi wèst om dat doun te kinnen mit n roadgever en aanpeerdjeder as Henk op d’achter­grond, n bron van kennis, ain dij mìnsen nog kend het dij hom veurgoan waren op weg noar d’aiweghaid, ain dij laidjes nog heurd het doar aandern gain wait van haren. Wie zellen t doun mouten zunder hom. En hai zunder ons.

Tjeu, Henk. Mach’s gut. Rust zaacht. Wie zellen die mizzen, mor nait vergeten.